Receptorem wirusa Epsteina-Barra ludzkich limfocytów B jest receptor C3d

wywołanych promieniowaniem w komórkach nowotworowych i normalnych mierzona za pomocą testu „komety”. Metodę pomiaru uszkodzeń DNA poszczególnych komórek, opartą na technice mikroelektroforezy, opisali Ostling i Johanson w 1984 (Biochem. Biophys. Res. Commun. 123, 291-298). Komórki osadzone w agarozie poddaje się lizie, krótko poddaje działaniu pola elektrycznego, barwi fluorescencyjnym barwnikiem wiążącym DNA i ogląda pod mikroskopem fluorescencyjnym.

1. Uszkodzone DNA migruje dalej w polu elektrycznym, a komórka przypomina wtedy „kometę” z jasno fluorescencyjną głową i ogonem, który zwiększa się wraz ze wzrostem uszkodzeń. Wykorzystaliśmy analizę obrazu wideo, aby zdefiniować odpowiednie „cechy” komety jako miarę uszkodzeń DNA, a także oszacowaliśmy uszkodzenia i naprawy za pomocą promieniowania jonizującego.
2. Test został zoptymalizowany pod kątem roztworu do lizy, czasu lizy, czasu elektroforezy i stężenia jodku propidyny przy użyciu komórek V79 chomika chińskiego.  Aby ocenić niejednorodność odpowiedzi komórek prawidłowych w porównaniu z komórkami złośliwymi, oceniano uszkodzenie zarówno komórek nowotworowych, jak i komórek prawidłowych w obrębie  mysich guzów SCC-VII.
3. Komórki nowotworowe oddzielono od makrofagów przy użyciu metody sortowania komórek opartej na zróżnicowanym wiązaniu  koziej  anty – mysiej  IgG sprzężonej z FITC . Najbardziej informacyjną cechą obrazu komety był „moment warkocza”, będący iloczynem ilości DNA w warkoczu i średniej odległości migracji w warkoczu.
4. Komórki nowotworowe i normalne wykazywały znaczną niejednorodność uszkodzeń wytworzonych przez promieniowanie jonizujące, chociaż średnia wielkość uszkodzeń wzrastała liniowo wraz z dawką (0-15 Gy) i sugerowała podobną wrażliwość na promieniowanie netto dla tych dwóch typów komórek.
5. Podobnie, szybkość naprawy DNA nie różniła się znacząco dla komórek nowotworowych i normalnych, a większość komórek naprawiła uszkodzenie po 30 minutach od ekspozycji na 15 Gy. Niejednorodność odpowiedzi nie wydawała się być wynikiem różnic w odpowiedzi w cyklu komórkowym.

Barwniki Alexa, seria nowych barwników fluorescencyjnych, które dają wyjątkowo jasne, fotostabilne koniugaty.

1. Barwniki Alexa 350, Alexa 430, Alexa 488, Alexa 532, Alexa 546, Alexa 568 i Alexa 594 to nowa seria barwników fluorescencyjnych o widmach emisyjnych/wzbudzenia podobnych do widm AMCA, Lucifer Yellow, fluoresceiny, rodaminy 6G, tetrametylorodaminy lub Cy3, lizamina rodamina B i Texas Red, odpowiednio (liczby w nazwach Alexa wskazują przybliżoną maksymalną długość fali wzbudzenia w nm).
2. Wszystkie barwniki Alexa i ich koniugaty są bardziej fluorescencyjne i bardziej fotostabilne niż ich powszechnie stosowane analogi spektralne wymienione powyżej. Ponadto barwniki Alexa są niewrażliwe na pH w zakresie 4-10.
3. Oceniliśmy barwniki Alexa w porównaniu z konwencjonalnymi barwnikami w zastosowaniach z użyciem różnych koniugatów, w tym  koziej  anty – mysiej  IgG  (GAM), streptawidyny, aglutyniny z kiełków pszenicy (WGA) i konkanawaliny A (ConA). Koniugaty Alexa 546 są co najmniej dwukrotnie bardziej fluorescencyjne niż koniugaty Cy3.
4. Białka znakowane barwnikami Alexa 568 lub Alexa 594 są kilkakrotnie jaśniejsze niż te same białka znakowane odpowiednio barwnikami lizamina rodamina B lub Texas Red. Pochodne barwnika Alexa falloidyny barwią F-aktynę z wysoką specyficznością. Formy hydrazydowe barwników Alexa są bardzo jasnymi, utrwalanymi w formaldehydzie znacznikami polarnymi.
5. Koniugaty fluorochromów Alexa 430 (ex 430 nm/em 520 nm) i Alexa 532 (ex 530 nm/em 548 nm) są spektralnie unikalnymi sondami fluorescencyjnymi o stosunkowo wysokich wydajnościach kwantowych w zakresie długości fali wzbudzenia i emisji.

Synteza interleukin i IgA. Ludzka i mysia interleukina 6 indukują wysoki poziom wydzielania IgA w komórkach B zaangażowanych w IgA.

Świeżo wyizolowane mysie komórki PP B hodowano z 10 różnymi cytokinami, w tym IL-1 alfa, IL-2, IL-4, IL-5, IL-6, IL-7, IFN-gamma, TNF-alfa i TGF- beta, aby zbadać możliwą rolę tych cytokin w indukcji syntezy Ig. Interesujące było odkrycie, że tylko IL-5 i zarówno  mysi  rekombinant (mr), jak i ludzki rekombinant (hr) IL-6 wzmacniały syntezę IgA.

Efekt był większy z mrIL-6 lub hrIL-6 niż z mrIL-5. IL-6 indukował cykliczne komórki mIgA+ PP B do wydzielania wysokich poziomów IgA (około 7-krotny wzrost w porównaniu z kontrolą). Istotne było odkrycie, że mrIL-6 ma niewielki wpływ na wydzielanie IgM lub  IgG  przez hodowle komórek PP B. hrIL-6 zwiększyła również wydzielanie IgA przez komórki PP B, a to wzmocnienie zostało zniesione przez  kozie  anty -hrIL-6  antyserum. mrIL-6 nie powodował proliferacji komórek B, ale indukował gwałtowny wzrost liczby komórek B wydzielających IgA. Przełączanie izotypów nie było mechanizmem tego znacznego wzrostu syntezy IgA, ponieważ komórki B mIgA-PP nie były indukowane do wydzielania IgA przez mrIL-6. Na podstawie tych badań dochodzimy do wniosku, że IL-6 odgrywa ważną rolę w promowaniu końcowego różnicowania komórek PP B w komórki plazmatyczne wydzielające IgA.

Apoptoza złośliwych ludzkich komórek B przez ligację CD20 z przeciwciałami monoklonalnymi.

• CD20 jest nieglikozylowaną fosfoproteiną o masie 33 do 37 kD zaangażowaną w sygnalizację komórek B, która pełni ważne funkcje w regulacji proliferacji i różnicowania komórek B.
• Ponadto,  ostatnio wykazano, że ten antygen powierzchniowy komórek B jest skutecznym celem immunoterapii nowotworów złośliwych komórek B przy użyciu chimerycznych ( mysich /ludzkich) lub znakowanych radioaktywnie mysich przeciwciał  monoklonalnych anty – CD20  .
• W tym raporcie pokazujemy, że rozległe usieciowanie CD20 za pomocą mysich przeciwciał monoklonalnych anty-CD20 (MoAb) w obecności koziego anty-mysiego IgG lub komórek z ekspresją receptora Fc (FcR) bezpośrednio hamuje proliferację limfocytów B, indukuje jądrowe DNA fragmentacja i prowadzi do śmierci komórki przez apoptozę.
• Efekty apoptotyczne tych MoAb mogą być hamowane przez chelatację zewnątrzkomórkowego lub wewnątrzkomórkowego Ca2+ przez EGTA lub Bapta AM, co wskazuje, że  apoptoza za pośrednictwem anty -CD20 może być związana ze zmianami stężenia Ca2+.

Tożsamość receptora wirusa Epsteina-Barra (EBV) z receptorem dopełniacza typu 2 (CR2) ustalono w trzech zestawach eksperymentów z użyciem przeciwciał monoklonalnych  , HB-5 i  anty – B2, które rozpoznają błonę limfocytów B Mr 145 000 białko, które jest CR2.

Po pierwsze, porządek rang wiązania fluoresceinowanego EBV z czterema liniami komórek limfoblastoidalnych (SB, JY, Raji i Molt-4) był identyczny z porządkiem rang wiązania HB-5 i  anty – B2 w analitycznej cytometrii przepływowej. Po drugie, wstępne traktowanie komórek HB-5, a następnie traktowanie  kozim  fragmentami F(ab’)2 z  mysim  IgG  blokowało wiązanie fluoresceinowanego EBV na SB, linii komórek B-limfoblastoidalnych.

Przyłączenie wirusa nie było hamowane przez sam HB-5, samo drugie  przeciwciało , króliczy  receptor anty -C3b lub UPC10 (nieistotne przeciwciało monoklonalne  ) . Po trzecie, przeniesienie CR2 z SB do cząsteczek Staphylococcus aureus zawierających białko A, do których został zaabsorbowany HB-5, nadało im specyficzną zdolność do wiązania EBV znakowanego 125I. Dochodzimy do wniosku, że CR2 jest receptorem EBV ludzkich limfocytów B.